W zależności od sposobu skrawania rozróżnia się forniry skrawane płasko, obwodowo symetrycznie do osi podłużnej drewna oraz mimośrodowo, czyli niesymetrycznie do wymienionej osi.
Według przeznaczenia forniry dzieli się na okleiny i obłogi
Okleiny są przeznaczone przede wszystkim do oklejania powierzchni różnych wyrobów drzewnych w celu ich uszlachetnienia, czyli nadania im estetycznego wyglądu. Z tego względu w okleinach duże znaczenie mają rysunek i barwa drewna, a więc cechy w innych sortymentach drzewnych na ogół drugorzędne. Oprócz tego stosowanie oklein powoduje oszczędność drewna cennych i rzadkich gatunków drzew przez zastąpienie drewna litego cienką warstwą, nałożoną na konstrukcję z drewna gatunków pospolitych i gorszej jakości. Oklejanie zwiększa również wytrzymałość wyrobów.
Obłogi są używane jako podkład pod okleiny, lakier lub inną powłokę. Zadanie ich polega przede wszystkim na wyrównaniu powierzchni.
Pojedynczy fornir o wymiarach wynikających z wymiarów skrawanego drewna nazywa się płatem. Wstęgą zaś jest płat szerokości równej długości drewna, skrawanego obwodowo i nieokreślonej długości. Kawałek forniru stanowi wycinek (część) płata lub wstęgi. Formatką nazywa się przycięty płat lub kilka kawałków forniru połączonych na styk, tworzących arkusz o wymiarach powierzchni, odpowiadającej wymiarom powierzchni wyrobu, który ma być okleinowany. W zależności od stopnia wykończenia rozróżnia się forniry:
a) nie brzegowane w postaci płatów o nie wyrównanych bokach i czołach, o kształcie skrawanego drewna, zwane również fornirami surowymi lub nietrasowanymi;
b) brzegowane o czołach i bokach wyrównanych w przykrawarce. W fornirach długości do 1,6 m boki powinny być równoległe, w dłuższych zaś — zbieżyste, odpowiednio do kształtu surowca. Z fornirów brzegowanych usuwa się wady, które mogą spowodować ich uszkodzenie w czasie transportu, np. przyrdzeniową zgniliznę, pęknięcia skośne;
c) trasowane, czyli wyrównane do kształtu prostokąta, z których zostały usunięte wady niedopuszczalne. Trasowanie odbywa się w zakładach produkujących wyroby okleinowe. Okleiniarnie zaś dostarczają tylko forniry brzegowane.
Ze względu na kierunek skrawania forniry dzieli się na:
a)styczne, skrawane z pryzm lub półfabrykatów w kierunku stycznym do przebiegu słojów rocznych;
b)promieniowe, skrawane prostopadle do słojów rocznych;
c)półpromieniowe, skrawane w kierunku zbliżonym do promieniowego, co najmniej pod kątem 45° do kierunku przebiegu słojów rocznych.
Okleiny i obłogi wyrabia się w następujących wymiarach: forniry z drewna strefy umiarkowanej — o grubości od 0,4 do 1,0 mm, szerokości minimalnej 5, 10 lub 15 cm w zależności od sposobu skrawania i wykończenia i długości od 0,40 do 0,70 m; okleiny z drewna podzwrotnikowego — o grubości, jak wyżej, szerokości 10 lub 15 cm i długości powyżej 1 m.
Okleiny i obłogi układa się w wiązki po 20—40 płatów drewna jednego rodzaju, typu, klasy jakości, grubości i długości, a w przypadku płatów trasowanych — również jednakowej szerokości. Płaty oklein, skrawanych płasko lub mimośrodowo, należy układać według kolejności skrawania. Zbiór płatów związany sznurkiem konopnym nazywa się wiązką.
Jednostką miary dla fornirów jest metr kwadratowy.
Szerokość fornirów mierzy się na zewnętrznym płacie wiązki (w połowie długości, jeżeli materiał jest nie trasowany lub brzegowany) z dokładnością do 1 cm i zaokrągla w dół. Długość mierzy się również na zewnętrznym płacie z dokładnością do 0,10 m. Wiązki oklein i obłogi luźne pakuje się w tzw. obitki, czyli ramy z desek, okorków lub opołów, formatki zaś — do skrzynek.
