podstawowa zasada
To co wykonujesz mierz miarą którą mierzyłeś. A teraz trochę naukowo.
Każdy przymiar wstęgowy musi posiadać kilka oznaczeń. Producent ma obowiązek umieścić na jej początku długość nominalną, swoją nazwę lub znak, klasę dokładności i znak zatwierdzenia typu (jeśli został nadany). Opcjonalnie może podać informacje o temperaturze odniesienia (jeśli jest ona inna niż 20°C, przy której standardowo określa się błędy graniczne przymiaru), współczynniku rozszerzalności materiału, z jakiego wykonany jest przymiar
. Przymiary wykonuje się w trzech klasach dokładności – I, II i III. O zaklasyfikowaniu danego modelu do konkretnej grupy decydują błędy graniczne dopuszczalne długości nominalnej i długości odcinka podziałki przymiaru, zawartego pomiędzy dwoma dowolnymi nienastępującymi po sobie wskazami podziałki. Przy zatwierdzeniu typu i legalizacji pierwotnej nie powinny przekraczać wartości obliczonej według wzorów:
± (0,1 +0,1 L) mm – dla przymiarów klasy dokładności I
± (0,3 + 0,2 L) mm – dla przymiarów klasy dokładności II
± (0,6 + 0,4 L) mm – dla przymiarów klasy dokładności III
Przy definiowaniu klasy dokładności ważny jest też błąd graniczny dopuszczalny działki elementarnej „i” przymiaru. Dla taśmy z „podziałką” milimetrową rzeczywisty milimetr nie może się różnić od nominalnego o więcej niż:
± 0,1 mm – dla przymiarów klasy dokładności I
± 0,2 mm – dla przymiarów klasy dokładności II
± 0,3 mm – dla przymiarów klasy dokładności III