Płyty wiórowe – podział i właściwości

[DrewnoPasjaTworzenia]

Płyty wiórowe wyrabia się z wiórów drzewnych pozyskanych w wyniku skrawania i powleczonych cienką warstwą odpowiedniego kleju syntetycznego, a następnie sprasowanych pod dużym ciśnieniem.
Płyty wiórowe wyróżniają się następującymi zaletami:
brakiem wad występujących w drewnie litym,
jednolitą strukturą i wyrównanymi właściwoś­ciami mechanicznymi i fizycznymi,
dużymi wymiarami przy nie­wielkiej grubości oraz
gładką i estetyczną powierzchnią.
W zależności od metody produkcji (sposobu prasowania), płyty wiórowe dzieli się na
płasko prasowane – w trakcie prasowania wióry są ułożone równolegle do płaszczyzn wskutek zastosowania ciśnienia prostopadłego do płaszczyzn płyt. Płyty płasko prasowane wyrabia się grubości 8—25 mm, sze­rokości zasadniczej 1800 lub 1830 mm.
po­przecznie prasowane (wytłaczane) – płyty te mają wióry rozmieszczone prostopadle do płaszczyzny poziomej – przy ich produkcji użyto ciśnienia równoległego do płaszczyzn.
Płyty płasko prasowane produkuje się jako:
jedno­warstwowe (wióry o jednakowej wielkości i kształcie),
trzywarstwowe – warstwy zewnętrzne zbudowane są z wiórów mniejszych niż warstwa środkowa oraz frakcjonowane, w których wymiary wiórów zwiększają się stop­niowo od płaszczyzn ku środkowi.
Płyt prasowanych dzieli się na trzy klasy jakości. Niedopu­szczalne są w nich rozwarstwienia, pęcherze, pęknięcia, nierówno­mierna struktura boków, większe uszkodzenia narożników i po­wierzchni, miejscowe gniazda wiórów warstwy środkowej, plamy klejowe i inne.
Płyty poprzecznie prasowane (wytłaczane) dzielą się na:
pełne    
pustakowe.
W płytach pełnych wióry wypełniają całkowicie wszystkie przekroje.  Na przekroju poprzecznym płyt pustakowych występują regularnie rozmieszczone puste przestrzenie. Płyty te najczęściej poddaje się oklejaniu dwustronnemu obłogami, okleinami lub płytami pilśniowymi.
Płyty wytłaczane nie oklejane wyrabia się w jednej klasie ja­kości, oklejane — w dwóch klasach, uzależnionych od wad pro­dukcji i jakości materiałów oklejających
Grubość płyt pustakowych nie oklejanych wynosi od 23 do 50 mm, oklejanych obłogiem lub okleiną — od 25 do 52 mm, okle­janych płytą pilśniową — od 29 do 56 mm. Szerokość i długość ich jest taka sama jak pełnych. W jednej płycie w zależności od grubości znajduje się 29—65 sztuk otworów określonej średnicy.
W celu uszlachetnienia powierzchni płyt wiórowych stosuje się oklejanie ich okleinami, obłogami, lakie­rowanie, a przede wszystkim laminowanie. Laminowanie polega na przyprasowaniu na gorąco na po­wierzchni płyty papieru nasyconego żywicą termoutwardzalną, melaminowo-formaldehydową.
Aby zapobiec paczeniu się płyt laminuje się je dwustronnie.
Jednostką miary płyt wiórowych jest metr³ i oblicza się z dokładnością do trzech znaków po przecinku.

PŁYTY PAŻDZIERZOWE
Płyty paździerzowe wyrabia się z paździerzy, czyli zdrewnia­nych części łodyg lnianych i konopnych. Własnościami technicz­nymi nie dorównują one płytom płasko prasowanym. Produkcja jednak płyt paździerzowych jest bardzo korzystna, ponieważ z nie­mal bezużytecznego dotychczas odpadu otrzymuje się wartościowy materiał, który zmniejsza niedobór drewna.
Płyty paździerzowe lekkie używane są jako materiał izolacyj­ny i wypełniający, ciężkie — jako materiał konstrukcyjny w budownictwie.
Masa właściwa płyt paździerzowych waha się od 0,25 do 0,70 g/cm3, grubość od 8 do 60 mm (najlżejsze), szerokość 122 cm i długość 244 cm.
Rozróżnia się płyty nie szlifowane, szlifowane jedno- i dwu­stronnie, okleinowane i laminowane.
Płyt paździerzowych nie dzieli się na klasy jakości, a ich ocena zależy od obróbki powierzchni oraz właściwości fizycznych i me­chanicznych, ustalonych odpowiednio do przedziału masy właści­wej.